نگو ديو قصه تو فنجون فالت افتاد

آسمون لهجه فيروزه رو ياد تو نداد

                                  غزلک گريه نکن ،

                                              گريه به چشمات نمی آد!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سنگ فيروزه ی اين رنگی به قاب کی شکست؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

زورق رهايی تو چه جوری به گل نشست؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ای نگين از همه ستاره ها ، ستاره تر

راست بگو سنگ سقوط و کی به پرواز تو بست؟

نگو ديو قصه تو فنجون فالت افتاد

آسمون لهجه فيروزه رو ياد تو نداد

                                  غزلک گريه نکن ،

                                              گريه به چشمات نمی آد!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غزلک ، قشون قشون ستاره دنباله ی تو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

همه شون عاشق بدبخت هزار ساله ی تو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پس کدوم گردنه بندی حرمت راه و شکست

که نمی رسه کسی به داد شب ناله ی تو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گلکم ، بهار بی تو ، مرگ پاييزی مونه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تن تنهايی مو ، گل زخم های تو می پوشونه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کاری از دست غزل بر نمی آد ، "آينه دار"

که حضورت غزل ها مو خط به خط می سوزونه!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شبدر پرپر از اقاقيا سر ، غزلک!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از غزل گريه ، به بغض من خودی تر ، غزلک !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دلکم ، حريق ابريشم اين رفاقت و

زير بارون غزل نداره باور ، غزلک!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جشن گل سوزان نذار عادت بشه ، عادت بشه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ريشه ی بيشه ، به دست تيشه بی حرمت بشه 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وقتی هم صدايی ، اينجا يعنی "برپايی ی دار"

پس بذار تنهايی ما ، بين ما قسمت بشه !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ناخوشم ، ناخوش ناخوش ، بی خود اما خود تو!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

داره من کم می شه از من ، می رسه تا خود تو!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کی برای شونه هات غزل می بافه جای شال ؟

جز من من ، کيه نزديک مث تن با خود تو؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غزلک شکستنت کار من و ما که نبود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بغض تو ، گريه تو ، کار غزل ها که نبود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غزلک هر چی که هس ، بدجوری خوبی واسه من

هر چی بود شعرای من ، محض تماشا که نبود!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگه تن پس می زنيم ، حرمت عشق و نشکنيم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگه چاوش نشديم ، به شب شبيخون نزنيم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگه من جفت تو نيس ، ترانه اندازه ی توست

تو شبای  " بی کسی " ما همه دنبال " منيم "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غزلک ، يار اگه آوار تو شد ، گريه نکن!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگه بر حق شدنت دار تو شد ، گريه نکن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگه هر پنجره ديوار تو شد ، گريه نکن

يا پرستار اگه بيمار تو شد گريه نکن !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غزلک ، هر جا برم ترانه يعنی اسم تو !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خط هر منظره از جنس خط.ط جسم تو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ته هر کوچه ی بن بست غزل ، خونه ی تو

همه کس به اسم تو ،  قصه ی ما  طلسم تو !

 

نظرات شما عزیزان:

نويسنده : ملازهی | تاريخ : چهار شنبه 3 / 11 / 1390برچسب:غزلک,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |